Cysterski zespół klasztorny w Lubiążu jest jednym z największych tego typu zabytków w Europie. Jego początki sięgają 1163 r., kiedy książę śląski Bolesław Wysoki sprowadził na te tereny zakon cystersów z Turyngii. Już od XII w. klasztor był ważnym ośrodkiem kultury i piśmiennictwa, a w XIV w. biblioteka klasztorna liczyła ok. 900 woluminów i była jedną z największych w Europie. Podczas wojen husyckich klasztor spalono i mimo że został odbudowany, to nie powrócił do świetności. Zniszczenia w okresie reformacji i wojny trzydziestoletniej spowodowały upadek klasztoru. Dopiero w połowie XVII w. rozpoczęła się odbudowa w stylu baroku. Jednak po tym, jak Śląsk przeszedł pod panowanie pruskie, zakon cystersów został skasowany (w 1810 r.), a w klasztorze powstał szpital. Od 1950 r. kompleks pocysterski jest nieustannie restaurowany i udostępniany zwiedzającym jako zabytek klasy zerowej. Jest nazywany dolnośląską perłą baroku.